1.1

Het alarm klonk... weer.
Met een soepele routine werd de drang naar slaap in het lichaam weggedrukt en sprong hij uit het stapelbed. Zijn schoenen en kleding had hij nog aan, al heel lang aan.
Hij stonk.
Enkel sokken wisselen waren prioriteit geworden. 'Op droge voeten kun je blijven lopen!' was hem sinds het begin dat hij hier was ingedrild. Bijna blindelings liep hij door het complex naar de schuttersposten.
'ZOMBIES!!!!' riep de Luitenant. De zoeklichten hadden de lopende doden reeds in het vizier. Hij leek meerdere personen in de massa dood vlees te herkennen. Was dat niet de trauma arts en zijn assistente ?

Het inlijven bij het leger had van hem wellicht ook een zombie gemaakt. Hij had gekozen voor veiligheid boven de schamele kans om het buiten te overleven. Het leger had hem geholpen met overleven. Trainingen door mariniers en groene baretten hadden zijn vruchten afgeworpen. Niet dat Henk onbekend was met een wapen. Zijn jarenlange dienst als politieagent hadden zijn vruchten afgeworpen, maar het leger was toch nog iets anders. Hij had vooral verzocht om meer training in het 'up close and personal' gevecht. In zijn ogen kon elke debiel vanaf een muur een trekker overhalen en zombies aan pulp schieten.
Ondanks zijn toch wel snelle vooruitgang werd hij gezien als een tweederangs lid. Iemand die niet fit genoeg was voor het zware werk en dan maar politieagent was geworden. Het kon hem niet schelen. Hij leefde nog, al begon hij meer en meer af te vragen hoeveel dat nog waard was.
Al zijn familie en kennissen in Rotterdam waren waarschijnlijk al dood. Het was chaos toen er een grote uitbraak vanuit de haven uit brak na 'het fenomeen'. De ziekenhuizen lagen vol en al snel verspreide de zombies zich van daaruit doorheen de gehele stad. Hij had nog geprobeerd zijn vrouw en gezin te redden. Hij schudde zijn hoofd weemoedig, de herinnering snel wegdrukken voordat ze vorm begon te nemen.
Maastricht was met zijn eeuwenoude vestingsmuren een van de weinige steden geweest waar de bevolking na het ontstaan van de lopende doden veilig kon wonen, maar Henk wist dat dit slechts een facade was. Maastricht werd langzaam leger en leger en de mensen uit het 'veilige' centrum stonden steeds vaker als rottende hompen vlees op de muur te beuken om binnen hun godennektar te verorberen... wij.

"VUUR!"

Het ritme van de machinegeweren klonk en de roze mist verscheen.
Hoeveel ammunitie zouden ze eigenlijk nog hebben ?