12.13
Het luchtalarm klonk.
Vele mensen sloten deuren en ramen en zetten de radio aan.
Niet voor Hoofdagent Henk Heilgers, bij bureau Marconiplein.
Hij was opgedragen om de vrede en rust in zijn wijk te bewaren.
Hij wist wat er aan kwam en het zou wellicht geen makkelijke opgave zijn als de bevolking te horen kreeg wat er echt aan de hand was.
Henk besloot te posten bij een supermarkt. Als er plunderingen zouden beginnen, zou het bij het voedsel gebeuren.
09.56
De dag was zo makkelijk begonnen voor Henk, maar helaas speelde er meer.
De weinige ziektegevallen in Rotterdam waren gestorven, maar waren terug levend geworden en jaagden nu op de straten naar andere levenden.
Zombies riep men. Henk had gelachen in het begin, fabels uit films.
Het lachen was snel vergaan toen de eerste berichten kwamen over slachtoffers, niet alleen burgers maar ook collega's waren gevallen onder de 'levende doden'.
Erger werd het toen de berichten waren gekomen dat ook de gevallenen de rangen van de doden vervoegden.
14.24
Henk keek toe... hoe konden hij en zijn partner deze chaos te boven ? waarschuwingsschoten hadden niks opgeleverd, ze werden simpelweg genegeerd. Tevens rekening houdend met het feit dat als deze meute zich tegen hen keerden, ze geen schijn van kans zouden hebben.
14.50
De zombies hadden nu ook zijn wijk bereikt. Plunderingen maakten plaats voor totale paniek. Als kippen zonder kop renden mensen de straten op. Soms letterlijk in de handen van de levende doden. Mensen werden vertrappeld en Henk was zijn partner al kwijt geraakt in de chaos.
De centrale was dood en overal waren rookpluimen te zien en alarmen te horen.
Was dit het einde?
15.15
Toen schoot het door zijn hoofd. Karin en de kinderen !!
Hij was in zijn auto gesprongen en is gaan rijden. Hij was de enige die het centrum in wilde.
De wegen naar buiten waren hopeloos afgesloten.
Hij is niet gestopt... was dat een levende of een zombie die hij aan reed ?
15.30
Hij was thuis en het zag er niet goed uit. Het huis van de buren stond in brand en de voordeur van Henk zijn huis stond open.
Binnen gekomen werd hij direct belaagd door een aantal zombies, echter niets waar zijn pistool geen korte metten mee kon maken. Soms wilden ze niet ten ruste gelegd worden. Een knieschot was dan het beste, was hij al snel achter gekomen. Hij rende de trap op, weer met 2 zombies afrekenend. Dit keer goed herkenbaar en nog niet grijzig van kleur, Hetty en Jan van de overkant. Aan de geluiden te horen had hij de aandacht van de straat getrokken. Meer en meer geschuif kwam dichterbij en in zijn huis, de trap achter hem kraakte van schuiffelende ondoden.
Hij rende naar boven en trapte de deur van de ouderlijke slaapkamer in.
Nog net zag hij hoe de liefde van zijn leven, zich aan de vruchten van zijn liefde tegoed deed.
Even stond de wereld stil... toen klonken er veel knallen....
Hij moest zeker zijn dat ze nu rust konden vinden.
16.00
Henk zat in zijn uniform snikkend op het dak van zijn huis. Hier konden ze niet komen. Zijn leven was verwoest. Dat van miljoenen, maar dat telde nu niet. Henk was kapot.
Plots herpakte hij zichzelf. Het was kiezen... sterven of vechten en Henk kende maar een ding... vechten. Hij had geen makkelijk leven gehad maar daardoor was zijn insteek altijd recht door zee. Henk klom via de regenpijp zachtjes omlaag en kon zijn slagzwaard van zijn mantel te halen.
Henk was een vervend hobbyist zwaard vechter. Al sinds de opriching deed hij mee met de workshops van Zwaar en Steen in Rotterdam (http://www.zwaard-steen.nl/).
Hij besloot meteen zijn kundes te testen in zijn straat.
het vlees van de zombies bleek zwak en hij kon er redelijk makkelijk doorheen.
03.30
Rijden was geen doen meer. Alle straten waren geblokkeerd met kapotte en uitgebrande auto's. Met de duisternis als partner begaf Henk zich langzaam richting zijn bureau... Als deze nog niet was geplunderd, kon hij wapens en ammunitie verzamelen om zo zijn overlevingskansen te vergroten.
05.00
Een aantal collega's verwelkomden hem. Hij kreeg eten en drinken. Delen van het bureau waren niet langer veilig. Henk besloot het om een actie op poten te zetten om de radiokamer vrij van ondoden te maken.
Het leven ging verder.
Humanity is a virus... even if you make them fight themselves, there is no way to destroy them completely.
No comments:
Post a Comment