Na enkele weken begon het eind van de voorraad in zicht te komen.
Mensen kregen honger en begonnen zich uiteindelijk tegen zijn goed gevoede beschermers te keren. Er was iets geknap in Henk toen een van de sergeanten een burger dood schoot.
Van de regen in de drup was een uitdrukking die hier geen understatement was.
Er werd sindsdien een kat en muisspel gespeeld door de bevolking van maastricht en de militaire bescherming. Wat men niet wist is dat ook de kogels op begonnen te raken.
Er werd bezuinigd en voor men het wist waren de zombies binnen de muren van de binnen stad.
De hel brak los. Het was een terugkerend thema sinds deze apocalyps... chaos.
mensen liepen over elkaar en de zombies, trage hersenloze wezens die puur op gewoonte, reuk en instinct werkten konden gerust hun gang gaan terwijl mensen gewoon niet opletten.
Henk zijn instinct begon meer van serve and protect richting own body first te gaan. Desalniettemin had zijn training vruchten afgeworpen. En alhoewel Henk uitgelachen werd om zijn 'middeleeuws boterhammes' stonden de meeste soldaten nu met hun kolf en bajonet te vechten terwijl Henk een slachting aanrichtte met zijn zwaard.
Henk vocht en vocht, soms niet goed wetend of het een zombie of een levende was... hij nam geen risico's, bij twijfel was het spijtig voor de andere.
De strijd begeleidde hem onbewust tot aan de basiliek van Onze-Lieve-Vrouwe.
Daar binnen kon hij met een aantal de deur barricaderen tegen de horde van zombies die ondertussen de stad had overspoeld.
Een paar uur leek het veilig... het geklop van de ondoden was niet genoeg om de eeuwenoude zware deuren te breken. Plots klonk er gebonk. Het leek wel een stormram.
Voordat men het wist kwam er een monster binnen gestormd met de kracht van een orkaan.
Deze homp vlees was 2.5 tot 3 meter hoog.
Wat, hoe en waarom heeft Henk zich nooit afgevraagd... het moest dood... en snel.
Henk ging het gevecht aan samen met anderen. Het leek eeuwen te duren en noch kogels nog dolken noch knuppels noch Henk zijn zwaard leken het te deren. De opgebouwde stamina en oefening in het gevecht zorgden ervoor dat Henk het nadeel van zijn tegenstander tegen hem gebruikte, namelijk zijn traagheid.
Al snel was het een een op een gevecht. Henk leek het onderspit te moeten delven en richtte een schietgebedje richting God.
"Als u er nog bent, nu is het moment iets te doen."
Net na deze woorden viel er zonlicht door het glas-in-loodraam van de Aartsengel Michael. Het beest werd even afgeleid door het licht. Henk sprong via het altaar richting het hoofd en doorboorde het met zijn zwaard. Het was zijn laatste poging, maar het werkte.
Het monster viel neer en bewoog niet meer... dood, levend, waren het concepten die bij een wezen als dit van toepassing waren ? Neen.
Het bewoog niet meer.
Henk, nooit een religieus mens zag wederom de zon door het glas-in-loodraam komen en viel in dank op zijn knieën. Hij begon te bidden. Hoe lang exact kan hij niet zeggen, maar hij was in een trance geweest en was niet gebeten of verzwolgen onder de horde zombies. Sterker nog... Maastricht was leeg... enkel lijken vulde de straten, maar er was geen levende of ondode meer te bekennen.
Henk verliet Maastricht met wat hij kon vinden.
Kogels, rantsoenen, wat handzame religieuze zaken die hij vond in de kathedraal en zijn geloof.
No comments:
Post a Comment