2.1 Het geloof.

De tekenen waren niet te ontkennen. Ook in de volgende kerk vond Henk toevallig een icoon van Michael die de doden ten ruste legt. Dit kan geen toeval meer zijn. Het was duidelijk. Henk was gezegend door de Aartsengel Michael. Hij werd getest door God zelve en zou overwinnen over deze apocalypse om ofwel als een soort van Noach de beschaving her op te bouwen of om toegelaten te worden in de hemelen, mocht God hem tot zich roepen.
De zak met provisie werd wel leger. De laatste slag was in een supermarkt en onderweg was er wat geruild maar er was geen slag gemaakt om zijn proviant aan te vullen.
Hij was nu in de buurt van Luik en volgde een kaart die hij van de kar van een vermoorde handelaar had meegenomen. Er stond een fort op dat omcirkeld was. Henk en zijn medereiziger hadden besloten de gok te nemen en hoopte dat het een veilige haven was om even op gang te komen.
Het was in Gods handen en Henk was zijn wapen. De levende doden zullen vallen onder zijn zwaard. Hij zal overwinnen... Henk was klaar voor de test.

0.7

De wapens en dergelijken waren dan wel veilig, het bureau niet.
De zombies hadden de komst van levenden gevoeld, gezien en gehoord.
Velen delfden het onderspit maar wat kan je tegen een massa ondood vlees.
Al snel trokken Henk en zijn collega's zich terug in het cellencomplex, een van de weinig veilige plekken.
Daar verdeelden ze de zaken. Henk had helaas aan het kortste eind getrokken voor een kogelvrij vest, maar had wel een pistool en veel ammunitie gekregen, iets wat niet iedereen kon zeggen.

Botten kraakten toen de achterste zombies degenen tegen het hek verdrukten. Ze vielen maar toch probeerden ze nog door het hek te komen.

Het zag er niet goed uit, velen keken naar Henk, hij had de meeste vermoord en had al te maken gehad met het gedrag van de doden. Maar hij zat hier vast....
De enige uitgang werd geblokkeerd door pakweg 100 zombies.

Toen ging er een lichtje aan in zijn hoofd... het was een long shot, maar beter dan hier te verhongeren... er zat nog diesel in het noodaggregaat.

1.6

Maastricht lag achter hem. Hij begon te lopen. Rotterdam was niks, Nederland was verloren. Wellicht dat men in België georganiseerder te werk was gegaan. Kans is klein... maar goed, hoop doet leven.
De zombies die hij tegen kwam maakte hij vooral kapot met zijn zwaard. Schoten trokken aandacht van de levende doden, dus stealth werd zijn manier van verplaatsen.
Hij bad veel. Gezien hij geen gesprekspartner had en de eenzaamheid ook zijn tol begon te eisen had Henk hele gesprekken met God en de Aartsengel Michael. Soms in gebed, maar soms ook terwijl hij gewoon liep.
Soms kwam hij levenden tegen, soms vriendelijk, soms wanhopig, soms agressief en plunderend. Henk redde zichzelf wel. Zijn opleiding en ervaring hadden van hem een gedegen tegenstander gemaakt. Mad Max gevormd door geloof zo zag hij zichzelf meer en meer.
België was niet veel beter... hij trok verder door Vlaanderen tot hij een pamflet zag van Zion.
Hij besloot die kant op te trekken.

1.5

Maastricht was verloren.
Na enkele weken begon het eind van de voorraad in zicht te komen.
Mensen kregen honger en begonnen zich uiteindelijk tegen zijn goed gevoede beschermers te keren. Er was iets geknap in Henk toen een van de sergeanten een burger dood schoot.

Van de regen in de drup was een uitdrukking die hier geen understatement was.
Er werd sindsdien een kat en muisspel gespeeld door de bevolking van maastricht en de militaire bescherming. Wat men niet wist is dat ook de kogels op begonnen te raken.

Er werd bezuinigd en voor men het wist waren de zombies binnen de muren van de binnen stad.
De hel brak los. Het was een terugkerend thema sinds deze apocalyps... chaos.
mensen liepen over elkaar en de zombies, trage hersenloze wezens die puur op gewoonte, reuk en instinct werkten konden gerust hun gang gaan terwijl mensen gewoon niet opletten.

Henk zijn instinct begon meer van serve and protect richting own body first te gaan. Desalniettemin had zijn training vruchten afgeworpen. En alhoewel Henk uitgelachen werd om zijn 'middeleeuws boterhammes' stonden de meeste soldaten nu met hun kolf en bajonet te vechten terwijl Henk een slachting aanrichtte met zijn zwaard.

Henk vocht en vocht, soms niet goed wetend of het een zombie of een levende was... hij nam geen risico's, bij twijfel was het spijtig voor de andere.

De strijd begeleidde hem onbewust tot aan de basiliek van Onze-Lieve-Vrouwe.
Daar binnen kon hij met een aantal de deur barricaderen tegen de horde van zombies die ondertussen de stad had overspoeld.

Een paar uur leek het veilig... het geklop van de ondoden was niet genoeg om de eeuwenoude zware deuren te breken. Plots klonk er gebonk. Het leek wel een stormram.
Voordat men het wist kwam er een monster binnen gestormd met de kracht van een orkaan.
Deze homp vlees was 2.5 tot 3 meter hoog.


Wat, hoe en waarom heeft Henk zich nooit afgevraagd... het moest dood... en snel.
Henk ging het gevecht aan samen met anderen. Het leek eeuwen te duren en noch kogels nog dolken noch knuppels noch Henk zijn zwaard leken het te deren. De opgebouwde stamina en oefening in het gevecht zorgden ervoor dat Henk het nadeel van zijn tegenstander tegen hem gebruikte, namelijk zijn traagheid.
Al snel was het een een op een gevecht. Henk leek het onderspit te moeten delven en richtte een schietgebedje richting God.
"Als u er nog bent, nu is het moment iets te doen."
Net na deze woorden viel er zonlicht door het glas-in-loodraam van de Aartsengel Michael. Het beest werd even afgeleid door het licht. Henk sprong via het altaar richting het hoofd en doorboorde het met zijn zwaard. Het was zijn laatste poging, maar het werkte.
Het monster viel neer en bewoog niet meer... dood, levend, waren het concepten die bij een wezen als dit van toepassing waren ? Neen.
Het bewoog niet meer.

Henk, nooit een religieus mens zag wederom de zon door het glas-in-loodraam komen en viel in dank op zijn knieën. Hij begon te bidden. Hoe lang exact kan hij niet zeggen, maar hij was in een trance geweest en was niet gebeten of verzwolgen onder de horde zombies. Sterker nog... Maastricht was leeg... enkel lijken vulde de straten, maar er was geen levende of ondode meer te bekennen.

Henk verliet Maastricht met wat hij kon vinden.
Kogels, rantsoenen, wat handzame religieuze zaken die hij vond in de kathedraal en zijn geloof.

0.1

Het was een mooie lente dag geweest.
Henk had gezorgd dat Hetty van de overkant op de kinderen zou passen.
Na een lekker diner, zette Henk zich met zijn vrouw Karin op de kop van de Wilhelmina pier.
De lucht was prachtig rood, zo was het al een tijdje.

Onderzoekers braken hun hoofden over het feit wat het nu exact was.
Henk kon het weinig schelen, het was een prachtig eind van een heerlijke avond.
De purperen maan kwam langzaam tevoorschijn, Henk kuste Karin.

"Ik hou van je"